Færsluflokkur: Reykjaskóli

Um myndirnar hans afa

Sjá Roðann í austriÉg var beðinn að útskýra eitthvað hreyfimyndirnar sem ég hef verið að dunda við að hlaða hér inn á bloggsvæðið mitt og sjá má tengla í hér til hliðar. Mér er auðvitað ljúft að verða við þeirri ósk.

Myndirnar tók afi minn, Ragnar Þorsteinsson kennari. Þær myndir sem ég á í fórum mínum sýnist mér að séu teknar á árunum 1956 til þetta ca. 1962. Afi var óttalegur dillukarl og á þessum árum var hann forfallinn myndasjúklingur. Hann tók reiðinnar býsn af ljósmyndum (finna má nokkrar þeirra hér á þessu bloggsvæði) og einnig all nokkuð af kvikmyndum, 8 mm að ég held (eða var það 16?). Á árunum 1956 til ’73 var afi kennari á Reykjaskóla í Hrútafirði og eru mörg mynskeiðin þaðan og úr nágrenninu, en einnig eru einhver skot úr Eyjafirði, Reykjavík, vegavinnu væntanlega í Dölunum, og svo auðvitað Rússlandsferðinni. Til Rússlands fóru afi og amma 1957 ásamt einhverjum hópi fólks sem ég man nú svosem ekki deili á. Amma var þá ólétt af Gísla, yngsta syninum (sem á heiðurinn af því að hafa komið þessum myndum á stafrænt form), sem skýrir væntanlega hvað hún er veikluleg þarna í kojunni á einum stað í myndinni. Ekki veit ég hvort það var einhver tilgangur með ferðinni annar en bara að heimsækja Fyrirheitna Landið, en það má svosem vel vera að þetta hafi eitthvað tengst skólastarfinu. Afi var alla tíð eldheitur kommúnisti og lofaði Stalín og prísaði löngu eftir að minning hans var vanhelg orðin í Sovétríkjunum. Jafnvel eftir að Sovétríkin höfðu liðast í sundur hélt afi tryggð við sitt gamla átrúnaðargoð.

Mörg myndskeiðin (og aragrúi af ljósmyndum) eru svo tekin í vegavinnunni sem afi stundaði lengi vel á sumrin og eru þetta ugglaust verðmætar heimildir um lagningu vega á Íslandi.

Ég mun svo halda áfram að tína inn fleiri ljós- og kvikmyndir eftir því sem ég nenni og hef tíma til.

Myndir úr Reykjaskóla

Ég bjó til nýtt myndaalbúm og setti nokkrar myndir af Reykjaskóla ásamt fáeinum bekkjarmyndum sem ég átti í pússi mínu. Gaman að þessu.

Annars er það að frétta að þátttakendum fjölgar enn ... samkvæmt nýjustu tölum verðum við ein 67 stykki, þannig að ég er bara mjög ánægður með mætinguna. Ekki alveg eins skemmtilegar eru þær fréttir að það mun ekki vera rútufært upp í Ljárskógasel ... þetta er víst bara illfær jeppatroðningur nú til dags. En, við látum ekki hugfallast: það er ýmislegt annað hægt að fara ef stemmning er fyrir því Ég hef nokkrar hugmyndir, en í bili skulum við bara segja að það verði óvissuferð. 


Gamla skólahúsið

Ég verð að játa á mig þá skömm að hafa ekki staðið mig sem skyldi við að setja saman staðarlýsinguna sem ég var búinn að lofa. Auk þess var ég að frétta að gamla íþróttahúsið hafi verið rifið í vetur! (ég vona bara að kartöflukofinn hafi fengið að standa). Enn eru margar merkar byggingar sem ég á eftir að lýsa ... s.s. smíðahúsið, frystigeymslurnar, skúrarnir, nýja skólahúsið sundlaugin, nýja íþróttahúsið, strákavistin og sjálf einkennisbygging Reykjatanga: Gamla skólahúsið. Það er nokkuð ljóst að ég næ ekki að klára þetta fyrir ættarmótið okkar, en ég krota þó allavega í fljótheitum einhverja punkta um Gamla skólahúsið, ekki má sleppa því.

Það fer auðvitað ekki á milli mála að glæsilegasta og myndrænasta byggingin á Reykjatanga er Gamla skólahúsið. Í dag er þetta eiginlega allt annað hús en það var í þá gömlu góðu, því á árunum ’79 til ‘81 voru gerðar á því verulegar breytingar. Allt var brotið og bramlað – fyrir sunnan húsið myndaðist stærðarinnar haugur af veggjarbrotum og rusli og hið myndarlegasta fjall af pússningasandi sem hentaði ákaflega vel í bíló (þó maður þættist nú reyndar vera fullgamall fyrir svoleiðis ef einhver sá til). Helstu breytingarnar voru þær að eldhúsið og matsalurinn voru færð úr kjallaranum upp á miðhæðina, þar sem skólastofurnar voru áður, og búinn var til nýr aðalinngangur sunnan á húsinu. Nú er semsagt gengið beint inn í það sem áður var kjallari. Við þessar breytingar hvarf stiginn sem lá upp á ganginn framan við skólastofurnar (og reyndar bæði gangurinHrutafjordur-croppedn og stofurnar líka),  þannig að myndin hans Bjarts afa míns af Hrútafirðinum sem sjá má hér til hliðar er nú horfin (mér skilst reyndar að hún sé enn til á bak við eitthvert þil). Myndina hans á Efstuvist má reyndar enn sjá þar, en hún er þó orðin nokkuð skemmd. Talandi um Efstuvist, þá var hún tekin í gegn nokkru seinna ... að mig minnir einhverntíma í kring um ´85. Allt var rifið út og vistin endurbyggð svo að segja frá grunni. Sjaldan hef ég upplifað aðra eins rykmengun og það sumar, en maður var hvítur af gips- og sparslryki frá toppi til táar hvern dag í margar vikur. Hinar vistirnar tvær í Gamla skólahúsinu, Sundlaugarvistin og Vesturvist, voru einnig endurbyggðar á svipuðum tíma. Herbergin sem þið gistið í eru því mun betri vistarverur en kompurnar sem þið munið kannski eftir frá því í gamla daga.

Hér í denn bar maður alltaf ákveðna virðingu fyrir þessu volduga húsi sem Gamla skólahúsið er og þótti spennandi að væflast þar um. Eins og vera vill, þá bráir virðinguna fljótt af og þegar komið var á sundnámskeiðaaldurinn var maður farinn að renna sér á handriðunum niður stigagangana. Þegar breytingarnar voru gerðar á skólahúsinu ’79 til ’80 varð mögulegt að renna sér alla leið ofan af Efstuvist og niður í kjallara í einni bunu. Þetta varð augljóslega mikið sport og mannraun hin mesta að reyna þetta án þess að detta af á leiðinni. Handriðið var fremur hátt járnvirki með einhverskonar plastslíðri ofan á. Plastið var býsna hált og gat maður því náð sæmilegum hraða. Einhverra hluta vegna var svo all stæðilegur kinkur á plastslíðrinu á milli inngangsins og fyrstu hæðarinnar og var manni gjarnan óþægur ljár í þúfu. Þurfti ákveðið lag til þess að komast yfir þessa hindrun án þess að skaða æxlunarfærin sem rétt voru tekin að þroskast á þessum árum.

Gamla íþróttahúsið

Þá er ég líklega búinn að trassa það nógu lengi að halda áfram með staðarlýsinguna: 

Ef við fikrum okkur í suðurátt frá Kartöflukofanum rekumst við fyrst á Gamla íþróttahúsið. Reyndar minnir mig að þvottahús hafi staðið þar við endann á einhverjum tímapunkti - gott ef maður átti það ekki til að klifra upp á þak á því - en það má þó vera að mig misminni. Ekki man ég eftir Gamla íþróttahúsinu í notkun sem slíku, enda nýja íþróttahúsið byggt fyrir mína tíð, en hins vegar man ég vel eftir því sem skúr og draslgeymslu. Nyrsti hluti hússins var þá einhverskonar bílskúr, en í restinni af húsinu hafði verið klastrað saman íbúð og var ofan á þeirri hrákasmíð all stórt geymsluloft. Þar uppi kenndi ýmissa grasa og mátti m.a. finna gamlar leikmyndir og búninga sem nemendur höfðu búið til í gegn um árin. Þarna gat verið gaman að gramsa, en maður þurfti að passa sig, því mannvirkið var ekki ýkja traust.

Sumarið ´81, þessa fáeinu daga milli unglingavinnunnar og skólans, fékk ég svo aðstöðu þarna í skúrnum til að menja þakrennur og niðurföll sem setja átti upp á gamla skólahúsinu sem þá var verið að taka í gegn að innan sem utan. Þarna var kjörið að dunda sér við að menja á rignigardögum eða þegar of hvasst var til að ég gæti verið uppi á þaki að bera á kantinn, sem var hitt meginverkefni mitt, því þarna var skjól fyrir rigningunni og bölvuðum næðingnum sem látlaust beljar inn Hrútafjörðinn ... og svo var býsna stutt í kaffi, því það innbyrðum við, ásamt óhemju magni af kleinum og hnallþórum, inni í áðurnefndri hrákasmíð. Ekki man ég hvers vegna ... trúlega hefur matsalurinn bara ekki verið tilbúinn eftir endurbygginguna.

Verandi barnið í hópnum varð ég að sjálfsögðu fyrir barðinu á uppáhaldstómstundargamni allra iðnaðarmanna - senda græningjann eftir uppdiktuðum tækjum og tólum. Smiðir virðast einkar duglegir við að mjólka þennan gamla og úr sér gengna brandara. Það hafa því líklega verið þeir sem reyndu trekk í trekk að senda mig upp á geymsluloftið eftir plankastrekkjurum, stikknöglum, rörapenslum, rósóttri árabátamálningu og öðru ámóta drasli. Það virðist kannski ekki mikil rökvísi í því að ætla þessum þarfaamboðum stað uppi á gömlu og rykföllnu geymslulofti, en þar gekk þeim það til að hér var ekki aðeins verið að senda mig erindisleysu heldur einnig að gera mér þann stórskemmtilega grikk að láta mig húrra niður úr loftinu og beina leið ofan í súpupottinn hjá matseljunni (sem einnig hafði aðstöðu þarna í skríflinu). En, ég sá nú aldeilis við þeim, hafandi margra ára reynslu af þessu ágæta lofti og vitandi full vel hve ótraust það var, hvar mátti stíga niður og hvar ekki. Ég tiplaði því ósmeykur eftir burðarbitunum um loftið þvert og endilangt, kom hróðugur til baka og tilkynnti hátt og snjallt að ég hefði leitað um allt loftið en gæti hvergi fundið þessa fjandans rishallaréttskeið - hún hlyti bara að vera einhversstaðar annarsstaðar. 

Ég minni svo aftur og enn á kladdann. Vel má vera að ég hafi gleymt að færa inn einhverjar upplýsingar í hann, svo það er um að gera að kíkja á hann.  

Svo má geta þess að það eru komnar nokkrar nýjar gamlar myndir í safnið ... fleiri bætast við von bráðar. Njótið vel! 


Kartöflukofinn og lækurinn

2002_Reykjaskóli_004

Eins og glöggir hafa tekið eftir, þá hafa bæst fáeinar myndir í albúmið. Þessar komu frá Ingu og eru teknar í Ráðleysu. Gaman að þessu.

Á dögunum lofaði ég því að ég myndi setja hér inn einhverja pistla um Reykjaskóla, svona úr því við ætlum að hittast þar. Reykjaskóli hefur skipað all stóran sess í mínu lífi – reyndar væri varla ofsagt að kalla hann einn af tiltölulega fáum föstum punktum lífs míns. Eins og gildir um flest okkar, þá átti ég þar margar góðar stundir á meðan amma og afi bjuggu þar enn, en eftir að þau fluttu suður var þó mínum tengslum við staðinn engan veginn lokið, því pabbi var af og til að mála þar á sumrin og var ég þá gjarnan að sniglast í kringum hann á milli þess sem ég sótti sundnámskeið hjá Höskuldi Goða, sællar minningar. Mína allra fyrstu alvöru vinnu stundaði ég svo að sjálfsögðu á Reykjaskóla síðsumars 1981, eftir að unglingavinnunni á Hvammstanga lauk, en þá var verið að leggja lokahönd á breytingarnar miklu á Gamla skólahúsinu og fékk ég að menja þakrennur, mála þakkannta, grindverk og sitthvað fleira. Þau voru ófá, sumrin á 9. áratuginum sem ég fékkst við málningarvinnu í hinum ýmsustu byggingum skólans og telst mér til að það láti nærri að einu húsin á Reykjatanga í hverjum ég hef aldrei lyft pensli séu Byggðasafnið, Sæberg og Kartöflukofinn. Veturinn ´82-´83 var ég nemandi í 9. bekk (sem nú heitir 10. bekkur) á Reykjaskóla. Það er svo einstaklega viðeigandi að eftir að ég fluttist aftur til Íslands 2004 var það mitt fyrsta verk, á meðan ég beið í óþreyju eftir að fá að vita hvort ég fengi starfið mitt á Akureyri eða ekki, að mála að utan gluggana á Gamla skólahúsinu á Reykjaskóla. Að lokum má svo geta frábærs fjölskyldumót Stínu ömmu minnar og hennar niðja það sama sumar, en það var mikið skrall og skemmtilegt.
<!--[if !supportLineBreakNewLine]-->
<!--[endif]-->

Það má því nærri geta að mér þykir nokkuð annt um staðinn og þykist geta dregið fáeinar minningar honum tengdar upp úr götóttum hausnum – að minnsta kosti þegar vel árar. Ég hef því hugsað mér að stinga hér inn á síðuna fáeinum pistlum um helstu kennileyti Reykjatanga. Minni mitt er reyndar löngu úr sér gengið af gegndarlausri ofnotkun og ofskólun, svo ég skammast mín bara ekkert þó eitthvað slæðist inn af villum og rangfærslum. Hér kemur þá fyrsti pistillinn og var ég að hugsa um að byrja þessa yfirferð á Kartöflukofanum, þeirri stórmerku byggingu:

Í mínum huga er og verður Kartöflukofinn hennar ömmu einhver merkasta byggingin á Reykjatanga. Hann lætur lítið yfir sér, blessaður. Bara svona lítill hóll með dvergadyrum í og er ég ekki frá því að hann hafi skroppið all mikið saman frá því í denn. En, þegar maður var fjögurra ára var hann hinn dægilegasti ævintýrakastali. Þarna mátti hæglega sjá fyrir sér að álfakóngur og -drottning ættu sér höll hvaðan þau stjórnuðu ríki sínu af hinum mesta myndugskap. Eða, ef sá gállinn var á manni, var kofinn hið myndarlegasta fjall sem beið þess að verða klifið af hugumprúðum könnuði, nú eða þá rennibraut sem skilað gat þessari líka eðal-grasgrænku á bossann, skelfileg draugakompa og ... jú, kartöflugeymsla sosum líka.

Þarna átti ég margar góðar stundir. Lengi vel var ég reyndar dál´tið smeykur að fara inn í hann – þar var dimmt og skrýtin lykt. En, eins og með svo margt annað sem maður hræðist, þá var óttinn blandinn óstjórnlegri forvitni og ævintýraþrá. Að utanverðu var Kartöflukofinn einnig afar áhugaverður. Það var endalaust hægt að hlaupa upp á mæni og rúlla sér niður aftur – og ekki spillti ef maður hafði lítinn frænda til að hnoðast með í leiðinni.

Einnig er það meðal sérstakra landkosta Kartöflukofans að hann er býsna nálægt læknum. Þaðan er því stutt að fara og sulla aðeins á milli bylta og annarra ævintýra, en lækurinn var einstaklega vel sullhæfur á þeim árum sem hér um ræðir, og helgaðist það einkum af tvennu: hann var alveg passlega volgur þarna í nánd við Kartöflukofann (en full heitur ofar og farinn að verða pínu svalur neðan við Sæbergsveginn), og svo hinu að í lækjarbotninum var þetta líka herlegasta slím og allnokkuð af leir líka. Slímið gerði það að verkum að lækjarbotninn var nokkuð háll, en það, ásamt leirnum, varð þess valdandi að sullið vildi verða nokkuð svona sjabbí á tíðum. Rétt neðan við Kartöflukofann rann lækurinn í gegn um ræsi sem var svo haganlega gert að fjögurra ára snáðar áttu tiltölulega hægt með að vaða þar inn og jafnvel alveg í gegn um veginn, en þrautin að komast út hinum megin var heldur þyngri, því þar féll lækurinn út í litlum fossi oní dálítinn hyl. En þetta var verðug þraut, þó svo sumum frændum manns hafi þótt þetta brambolt full glannalegt. Einnig voru bakkarnir brattir í þessum hluta lækjarins, svo maður varð eiginlega að vaða nokkurn spotta þar til maður komst með góðu móti uppúr aftur. Það var segin saga að þá væri löngu flotið ofaní stígvélin.


Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband